Sinds 2013 bieden Margreet Roos (Geestelijk verzorger GGZ) en Pete Pronk een aantal keren per jaar de themaweken HERSTELVERHALEN aan voor mensen die in de psychiatrie zijn terechtgekomen. Deze weken zijn uniek in Nederland en worden gegeven in het klooster van Huissen.

“Jouw verhaal doet er toe”, herstelverhalen in 2024 en 2025
De laatste midweek voor 2024 is van 30 september t/m 4 oktober; deze is vol.
In 2025 zijn er drie midweken gepland: de eerste is van 7 t/m 11 april (bijna vol), de tweede is van 22 t/m 26 september en de laatste is van 24 t/m 28 november.

Deelname en aanmelding

Om deel te nemen aan de “Themaweek Herstelverhalen” heb je ervaringen met psychische- en/of verslavingsproblemen. In je herstelproces ben je op zoek naar hoe je jouw leven weer vorm en inhoud kunt gaan geven met behulp van eigen kwaliteiten. Je bent in staat je motivatie en wensen voor deze week aan te geven. Wij gaan er van uit dat je voldoende mate van zelfstandigheid hebt. De weken zijn alcoholvrij.

Voor je aan een van de weken kunt deelnemen vindt er altijd vooraf een intakegesprek plaats, aan te vragen via info@kloosterhuissen.nl. Wij als begeleiders nemen daarna contact met je op. Voor ons is het belangrijk om iets van je achtergrond te horen, hoe het nu met je gaat, medicatie, beperkingen, en wat verder handig is voor ons om te weten om je de week zo goed mogelijk terzijde te staan. Ook kijken we naar jouw eigen bijdrage in de kosten. Uitgangspunt is dat geld geen belemmering mag vormen.

Meer informatie staat te lezen op Jouw verhaal doet ertoe – Vrij vertellen van je eigen herstelverhaal (www.kloosterhuissen.nl)

Download en lees de brochure Jouw verhaal doet er toe – Vrij vertellen van je eigen herstelverhaal (pdf).

Enige reflecties van deelnemers

“Een tweede keer mocht ik aan de herstelweek meedoen. Voorbij alle rationaliteit, is mijn kleine ik gevoed, weldaad voor mijn ziel. Het lijkt wel alsof een tweede keer deelname, alles wat zich in mij aan het herstellen is, extra kracht bijzet, verdubbelt, versnelt, vereenvoudigt. Ik heb miskende delen van mijzelf mogen zien en kunnen laten zien omdat er onverdeelde aandacht was, ruimte, tijd, liefde en warmte van de groep en vooral ook: ogen die mij konden zien en zagen. Doordat Pete en Margreet zo fijn zijn afgestemd op het lezen van alle gedragingen, ook (en juist ook) als je vastzit, was het voor mij mogelijk om door de subtiliteit in communicatie weer verder uit mijn schaamte tevoorschijn te komen. Ik voel enorme dankbaarheid. Ook voor de humor die er was. Maar eigenlijk gaat dit alles voor mij voorbij aan woorden. En word ik stil. M.

“Het voelt als een cirkel, in het klooster zijn. Een cirkel die al begint bij de voordeur waar de lijst ligt. Met andere lijsten van groepen, van bedrijven, van cursussen. En daartussen het kwetsbare woord: herstelverhalen.

Thuis, als ik naar therapie ga ga ik naar een gebouw waar groot de naam van de GGZ groep staat. Waar allerlei gebogen mensen naar binnen gaan. Een beetje snel. Ik doe dat ook. Want iedereen die mij daar naar binnen ziet gaan kan denken :oh, daar is iets mis mee. Of misschien ben ik degene die dat denkt. In de wachtkamer is er stilte. Bijna altijd. En dan wordt de 1 na de ander opgehaald. Lange gangen in met dezelfde deuren.

Maar in het klooster zijn overal vriendelijke ogen. Glimlachen. En het welkom wat ik krijg voelt bijzonder. Een speciale gast. Want ik hoor bij de herstelverhalen.

En hoe we samen zijn. Alle mensen op de lijst. Nerveus in het begin. Onbekend. Aftastend. En dan zijn we boven, zittend in een cirkel. Rond de bloemen en de koffers en de lichtjes. Samen met jullie. En in die cirkel komen er langzaam verhalen, verhalen die er toe doen.

Er is plek voor mij, in die cirkel. Er is voor iedereen plek in die cirkel. Er is tijd om langzaam te wennen. Om elkaar te leren kennen. Er is tijd om nerveus te zijn en niet te durven maar straks misschien wel. Of morgen. Er is tijd om steeds te kijken. Wat gebeurt er als iemand zo huilt? Of als iemand niet meer kan even. Of bang is, of boos? Zich terugtrekt?

En steeds is er hetzelfde. Alles mag er zijn. Alles mag uitgesproken worden. En als er geen woorden zijn, dan zien jullie dat ook. Dan weten jullie woorden om te helpen. Of een beweging of een blik. En vooral tijd. Er is zoveel tijd.

Als ik onzeker ben, of bang ben om iets verkeerds te zeggen, dan heb ik de tijd om er over na te denken. Een rondje te lopen, de tuin in te gaan. En te voelen of ik het aan durf, iets vragen, iets vertellen, iets te laten zien. Want jullie zijn er steeds.

Jullie gaan niet weg. En ik hoef niet weg. Al die tijd, al die dagen, als ik het aandurf, dan zijn jullie er. En ook als ik het niet aandurf.

Er is zoveel in het klooster. Er is het welkom, het warme welkom. Er is de kleine kamer voor mezelf en de gang waar we samen verblijven. Er is onze eigen tafel en de mensen uit de keuken die even komen kijken. Glimlachen en weer ons welkom heten. Die maaltijden. Niets zelf hoeven doen. Verzorgd worden. Vertroeteld met toetjes.

En boven is van ons. Margreet en Pete maken de ruimte van ons, de cirkel met stoelen van ons. Niemand anders komt er. En in die week vult de ruimte zich langzaam met verhalen die in en uit elkaar weven. En zoals jullie naar ons luisteren, zo luisteren we ook steeds beter naar elkaar. Herkennen verhalen, herkennen pijn en in het mededogen voor de ander kan ook het mededogen voor jezelf groeien.

Maar wat is nou de essentie. Waarom wil ik steeds weer komen.

Omdat ik gewoon mag zijn. Dat is het. Ik mag gewoon zijn zoals ik nu ben. En ik krijg de tijd om te mogen zijn zoals ik nu ben.” A.